29-03-25: Nieuws van de Redactiecommissie voor iedereen.
Geert-Jan zit 40 jaar bij OSM en heeft 20 jaar jeugdtraining gegeven. Nu OSM Badminton in een jubileumjaar zit, neemt hij de tijd voor een terugblik.
OSM Badminton is alweer 50 jaar. En ik, Geert-Jan Fluitman, ben alweer bijna 40 jaar ouder dan toen ik bij deze vereniging kwam. Van tiener naar “opa”-leeftijd.
Natuurlijk is er in die tijd van alles in badminton gebeurd:
Rages zijn gekomen en ook weer voorbij gegaan: speedbadminton, airbadminton en badminiton. Er is op dit moment Bamito, hernieuwde aandacht voor aangepast badminton voor de jongste jeugd. En ons nieuwste project met aandacht voor de oudste "jeugd", is een succes: Oldstars badminton.
En alles groeit en krimpt. Toen ik zelf bij de jeugd speelde, was er een kleine jeugdgroep. Ik werd jeugdtrainer in september 2004 en de groep groeide en werd groot. Daarna weer steeds kleiner en inmiddels weer zo groot, dat het niet meer te behappen is voor één trainer.
Maar ook ik ben veranderd. De eerste 15 jaar was het “ik” de speler, daarna werd het “wij” de trainer en nu zelfs naar “zij” als begeleider van trainers. Ook binnen het trainerschap heb ik die reis doorgemaakt. Ik dacht in het begin dat een goede training van mij afhing. Later dacht ik dat het van mij en mijn begeleidingsteam afhing. Nu weet ik, het gaat vooral om hen, de spelers. Wie kijkt er naar wie, wat zijn de karakters, wat willen ze en hoe staat hun pet vandaag?
Natuurlijk heeft het badminton-trainerschap mij veel gebracht. Ik heb vrienden gemaakt, inzichten verworven en dingen meegemaakt die ik nooit verwacht had. Dat dikke, stotterende, schuwe jochie met een bril dat bij gym altijd als laatste werd gekozen, zou hard gelachen hebben als ik hem had verteld dat hij later op zijn oude school gymles zou geven en het nog leuk zou vinden ook.
En wat dacht je van Jenny Fleuren die mij ooit vertelde dat ze echt alleen wilde assisteren en never nooit training geven. Inmiddels heeft ze toch haar trainerslicentie en geeft zelf haar deel van de trainingen op de zaterdagochtend. Fréderique Vrolijk, de badmintonmoeder die zweerde dat zij niet op zoek was naar een relatie met mij en ik antwoordde doodleuk dat ik niet verliefd op haar zou worden. Maar inmiddels hebben we al meer dan twee jaar een relatie.
Het afgelopen jaar was voor mij en veel van mijn dierbaren een verdrietig jaar. Sinds die tijd realiseer ik me meer en meer dat badminton voor mij meer is dan een sport. Het is een wezenlijk deel van mijn leven en levensgeluk. Dat klinkt wat abstract, daarom zal ik een beeld schetsen van mijn afgelopen weekend.
Zaterdagochtend ontbijten met Fréderique, die ik ooit had ontmoet op een familietoernooi. Ik ben meer dan 50 jaar single geweest en had niet verwacht ooit nog een relatie te krijgen. Ook zij heeft nu haar trainerslicentie. Je kan je dus voorstellen dat ook thuis er veel over badminton gepraat wordt. Daarna gingen we de jeugd training geven samen met een andere voor mij bijzondere vrouw: Jenny. Ik ken Jenny nog van vroeger als leerling bijna 20 jaar geleden. Ik heb haar zien opgroeien tot de volwassen vrouw die ze nu is. Na afloop ga ik met hen een “bolletje eten”, een traditie die de volle 20 jaar dat ik training geef, heeft standgehouden.
Tot ieders verrassing ontmoeten we daar mijn allereerste assistent en ook mijn allereerste leerling van 20 jaar geleden. Badminton heeft hen samengebracht. Over één ding zijn we het al snel eens, als hun dochter oud genoeg is, zal ze op badminton gaan. Terwijl ik met hen aan het praten ben, plannen Jenny en Fréderique achter mijn rug ‘even’ de volgende training en besluiten dat zij samen een clinic gaan geven. Ik ben uitgesloten! Tot voor kort waren clinics zelfs mijn exclusieve domein. Maar het is niet erg: Liefde is … mij niet meer nodig hebben.
‘s Avonds ga ik sushi halen bij twee badminton-vrienden die een sushi-zaak hebben. Ik zeg tegen hen: “Tot morgen”, want zij komen zondagmiddag gezellig bij ons thee drinken. Zondag zeg ik weer: “Tot morgen”, want maandag is er weer badminton. Dan zie ik hen en al mijn andere badmintonvrienden weer.
Je ziet: mijn leven is vol met badminton!
Geert-Jan
